Dzień 106 - Czy istnieje coś takiego jak zła motywacja?

Jak mi ten tydzień szybko leci. Już środa! Niesamowite. Wczoraj po pracy udało mi się załatwić skierowanie do ortopedy, teraz tylko się zapisać i czekać na wizytę. Z tego co czytałam, tam gdzie chce iść numerki były wydawane 2 stycznia i tego dnia się skończyły (Jak tu nie kochać służby zdrowia?!). Oczywiście informacji nie udało mi się potwierdzić, bo jak dzwonie na rejestracje to nikt nie odbiera. Chyba będę musiała się wybrać osobiście.

Dziś chciałabym się trochę porozwozić nad motywacją rodziny, bliskich i znajomych. Gdy podejmujemy decyzję, że chcemy się odchudzać lub zdrowo żyć, czy cokolwiek innego jesteśmy tego w 100% pewni (nie mówię tu o decyzjach podjętych z dnia na dzień, tylko o takich, które są przemyślane). Pewność jednak zaczyna gdzieś wyparowywać po skonfrontowaniu tego w życiu codziennym właśnie z naszymi bliskimi. Nie jeden raz pewnie słyszeliście "Po co ci dieta, przecież dobrze wyglądasz?", "Zdrowe jedzenie? Przecież wystarczy, że zaczniesz biegać.", "Daj spokój to ciasto na pewno ci nie zaszkodzi". Można tak wymieniać w nieskończoność. W tym wypadku przydaje się asertywność i uprzejme tłumaczenia. No, ale nikt nie jest z kamienia, gdy słyszy się takie rzeczy codziennie to w końcu, prawie każdy odpuści. Z biegiem czasu jednak nabieramy doświadczenia i udaje nam się już na samym początku określić, kto i kiedy może nas sprowadzić na złą drogę. Ja na przykład poprosiłam mamę o nie kupowanie niczego słodkiego, co prawda kupowała, ale przede mną chowała, co bardzo mi pomogło.
Jest to jednak takie pozytywne demotywowanie, a przynajmniej dla mnie istnieje coś znacznie gorszego. Każdemu zdarzają się upadki, gdzie zjemy kawałek ciasta, odpuścimy jakiś trening lub po prostu weźmiemy 1 dzień wolnego od naszych nowych nawyków. Wtedy zaczyna się najgorsze: "Już się nie odchudzasz?", "Znowu będziesz gruba", "Nie biegasz? U ciebie to wszystko na chwilę.", "Twierdziłaś, że zdrowy styl życia to Twoja pasja". Dla mnie osobiście nie ma nic gorszego. Po takich słowach pierwsze pojawią się wyrzuty sumienia, po nich nastąpi głód emocjonalny lub całkowita niechęć do wszystkich i wszystkiego, po czym pojawią się jeszcze większe wyrzuty sumienia i tak koło się zamyka, a my wracamy do starych przyzwyczajeń. Oczywiście, od jednego takiego zdania człowiek od razu się nie załamie, ale ziarnko wątpliwości/wyrzutów sumienia zostaje zasiane. Oczywiście ja staram się od razu uciszać taką osobę i tłumaczyć jej, że te słowa są niepotrzebne i żeby więcej nic takiego nie mówiła. Tłumaczę również co mnie najbardziej motywuje. Jednak czasem już brakuje mi sił na tłumaczenie.

Jedna z najgorszych motywacji jakie widziałam.
Źródło: Klik!

Jak sobie radzicie z takimi słowami? Demotywuje Was to, a może zachęca do działania? Czy jest coś co zniechęca Was bardziej? Piszcie, bo jestem bardzo ciekawa.